LECZENIE – UROLOGIA

Najczęstsze choroby natury urologicznej.

Kamica moczowa.

Jak powstają i jakie są objawy wystąpienia kamicy moczowej?

Nie jest łatwo jasno określić przyczyn wystąpienia kamieni w układzie moczowym u danego pacjenta, nawet pomimo szerokiej wiedzy w tym temacie, jaką posiadają urolodzy. Wiadomo jednak, że duży wpływ na ryzyko wystąpienia choroby ma na przykład zbyt niska ilość przyjmowanych płynów, a także zbyt wysoka ilość białka zwierzęcego, wapnia oraz witaminy C i D w spożywanych pokarmach. Dieta powinna być za to bogata w magnez. Osoby cierpiące na choroby nerek, zakażenia układu moczowego, nowotwory kości, zaburzenia endokrynologiczne (nadczynność tarczycy, niedoczynność nerek, zwyrodnienia trzustki), a nawet mieszkające na obszarach o gorącym klimacie, także są bardziej narażone na powstanie złogów w układzie moczowym. Kamica moczowa jest chorobą, która może nie ujawniać żadnych objawów, przez co pacjent może w ogóle nie zdawać sobie sprawy ze swojej przypadłości. Mogą jednak (i to zdarza się częściej) wystąpić bóle w okolicy nerek (odcinek lędźwiowy). Jednym z głównych objawów kamicy jest tak zwana kolka nerkowa. Towarzyszy jej ostry ból, przez co nierzadko pacjent wymaga interwencji lekarza, który poda odpowiednie leki przeciwbólowe i rozkurczowe. Objawy kolki nerkowej to zwykle nudności, wymioty, bóle głowy, a także ogólne osłabienie organizmu.

Diagnoza jest najważniejsza.

Jeśli zaobserwujemy u siebie jakiekolwiek niepokojące objawy, mogące sugerować kamicę nerkową układu moczowego, należy skontaktować się z lekarzem, który postawi diagnozę i zadecyduje o sposobach leczenia. Diagnozę urolog postawi na podstawie wyników badań laboratoryjnych i obrazowych. Badania laboratoryjne obejmują badanie krwi, mające na celu ustalenie stężenia kreatyniny, PSA i testosteronu w surowicy krwi. Konieczne będzie również badanie ogólne moczu oraz posiew moczu, aby określić między innymi poziom substancji kamicotwórczych.

Badania obrazowe obejmują przede wszystkim wykonanie USG. Za pomocą ultrasonografu, urolog sprawdza ilość oraz wielkość kamieni nerkowych a także ich umiejscowienie i ogólny wpływ na układ wydalniczy. Rzadziej stosuje się zdjęcia rentgenowskie, w celu uwidocznienia złogów, których ewentualnie nie zarejestrował ultrasonograf. Urografię oraz tomografię stosuje się zawsze, gdy u pacjenta konieczne jest zastosowanie interwencji urologicznej.

Jak leczyć kamicę moczową?

Istnieje kilka metod wykorzystywanych w celu usunięcia złogów z układu moczowego. Wybór najodpowiedniejszej zależy oczywiście w głównej mierze od ilości, wielkości i umiejscowienia kamieni, ale także od doświadczenia urologa, a także preferencji samego pacjenta. Wśród metod znajdują się:

1. Rozpuszczanie – przy tej metodzie lekarz stosuje na pacjencie leki zawierające duże dawki soli zasadowych, jednak metoda jest skuteczna tylko w przypadku złogów wytworzonych przez kwas moczowy.
2. Litotrypsja (rozkruszanie) – przy tym zabiegu urolog stosuje fale mechaniczne, które powodują rozpad kamieni na mniejsze części. Dzięki temu złogi są bez problemu wydalane wraz z moczem. Litotrypsja jest powszechnie wykorzystywana w leczeniu kamieni nerkowych.
3. Przezskórna nefrolitotomia – zabieg wymaga znieczulenia. Urolog nacina skórę pacjenta, tworząc tak zwany kanał do którego wprowadzany jest wziernik (nefroskop), dzięki któremu urolog jest w stanie zobaczyć kamień i usunąć go w całości lub po uprzednim rozkruszeniu.
4. Litotomia ureterorenoskopowa (URSL) – zabieg również wykonuje się przy znieczuleniu. W tym przypadku nie stosuje się nacinania skóry, a wprowadzanie poprzez cewkę moczową specjalistycznych instrumentów. Kamienie usuwane są w całości lub po rozkruszeniu.
5. Zabiegi chirurgiczne (małoinwazyjne lub klasyczne) – zabiegi takie stosuje się, gdy wcześniej opisywane metody nie przyniosły żadnego, bądź satysfakcjonującego skutku. Zastosowanie chirurgii w leczeniu kamicy układu moczowego, może okazać się konieczne u pacjentów cierpiących na otyłość, zwyrodnienia kręgosłupa i bioder, nieprawidłowe położenie nerek. Zabiegi chirurgiczne coraz częściej wykonywane są na drodze laparoskopowej (z użyciem kamer i mikronarzędzi).

Jak zapobiegać nawrotom choroby?

Niestety, nawet pomimo całkowitego usunięcia złogów, u pacjentów może wystąpić ryzyko nawrotu kamicy moczowej. Pomocna w znacznym zmniejszeniu tego ryzyka okazuje się być woda. Zwiększona ilość płynów (głównie wody), powoduje oczyszczanie dróg moczowych i uniemożliwia odkładanie się w nich substancji odpowiedzialnych za tworzenie się kamieni. Zalecana dzienna dawka płynów dla pacjentów z wyleczoną kamicą wynosi od 2,5 do nawet 3 litrów. Poza dostarczaniem odpowiedniej ilości wody, ważna również jest dieta. Powinna być ona odpowiednio zbilansowana i dopasowana do stanu pacjenta. W diecie nie może zabraknąć sporej ilości warzyw oraz pożywienia bogatego we włókna roślinne (chleb razowy, niełuskany ryż). Ograniczyć natomiast należy ilość dostarczanego wapnia, sodu oraz białek zwierzęcych. Pacjenci narażeni na nawrót choroby, powinni zadbać także o odpowiednią ilość aktywności fizycznej, niwelować stres do minimum, a także kontrolować masę ciała i utrzymywać ją na prawidłowym poziomie. Ponadto urolog musi wykonać badania usuniętych kamieni, żeby w pełni ocenić, w jaki sposób powinna wyglądać profilaktyka przeciwko ewentualnym nawrotom choroby. Opracowanie takich działań dla danego pacjenta, obejmujących odpowiednią dietę i farmakoterapię, nazywane jest metafilaktyką.

Zapalenie pęcherza moczowego.

Jak zapobiegać, leczyć i jakie mogą być objawy zapalenia pęcherza moczowego?

Kobiet z pewnością nie ucieszy fakt, że to one są najbardziej narażone na wystąpienie nieprzyjemnej przypadłości, jaką jest zapalenie pęcherza moczowego. Dlaczego akurat kobiety? Związek ma z tym po prostu anatomia. Cewka moczowa kobiet jest krótsza niż u mężczyzn. Dodatkowo znajduje się ona w bliskiej odległości od ujścia pochwy oraz odbytu (obecność drobnoustrojów w tych miejscach ma wpływ na infekcje dróg moczowych. Najczęstszym objawem choroby jest dyskomfort podczas oddawania moczu, a mówiąc ściślej, tej potrzebie fizjologicznej towarzyszy pieczenie. Kolejnym etapem rozwoju choroby, który powinien zasugerować nam, że dzieje się coś niedobrego, jest wzmożona chęć skorzystania z toalety. Nieważne, czy wypiliśmy dwa litry płynów, czy też może zaledwie pół kubeczka herbaty. Występuje silna potrzeba oddania moczu, jednak zazwyczaj podczas takiej kolejnej wizyty w toalecie, okazuje się, że jesteśmy w stanie „wycisnąć” tylko kilka kropli, a dodatkowo odczuwamy przy tym pieczenie i ból. Po wyjściu z ubikacji niestety poczucie pełnego pęcherza wciąż nam towarzyszy.

Obserwując u siebie takie objawy, należy możliwie jak najwcześniej zasięgnąć porady urologa, ponieważ taki problem zaniedbany, może prowadzić do dolegliwości, a nawet stanów zapalnych nerek. Przyczyną zapalenia pęcherza mogą być wspomniane wcześniej drobnoustroje. Kiedy dostaną się one do dróg moczowych, mogą powodować infekcje. Do tych drobnoustrojów należą między innymi gronkowiec, dwoinka rzeżączki, chlamydie, jednak najgroźniejsza okazuje się być pałeczka okrężnicy (te drobnoustroje znajdują się w kale i okolicach odbytu).

Wśród kobiet, zapalenie pęcherza najczęściej dotyka pań będących w ciąży. Jest to spowodowane rozszerzaniem się w tym czasie moczowodów, pęcherza i cewki moczowej, dzięki czemu bakterie mogą swobodnie „podróżować” po układzie moczowym. Docierając do cewki moczowej, mnożą się i wędrują do pęcherza moczowego, gdzie przylegają do ścianek. Tak powstaje zapalenie.

Zaniechanie leczenia może spowodować infekcje nerek, zatem nie wolno lekceważyć objawów. Na wystąpienie zapalenia pęcherza, obok ciężarnych kobiet, narażone są głównie panie, które przeszły menopauzę. Powodem jest zmniejszone wytwarzanie śluzu przez błony śluzowe okolic intymnych, które łatwiej ulegają podrażnieniom.

Zapalenia pęcherza moczowego łatwo nabawić się również zimą, głównie przez nieodpowiedni ubiór, a więc słabą ochronę okolic nerek oraz miejsc intymnych, ale także latem, kiedy na przykład siadamy na chłodnych powierzchniach (może dojść do wychłodzenia pęcherza). Z kolei przegrzewanie okolic intymnych (na przykład poprzez noszenie bielizny wykonanej z nieodpowiednich materiałów lub ciasnych spodni) również nie jest wskazane i może powodować infekcje. Częste kontakty seksualne bez użycia prezerwatywy także mają duży wpływ na stan cewki moczowej, ponieważ drobnoustroje zlokalizowane w okolicach odbytu, mogą zostać łatwo przeniesione do dróg moczowych.

Aby uniknąć tej przykrej dolegliwości należy właściwie dbać o higienę miejsc intymnych (stosować łagodne, przeznaczone do tego celu kosmetyki), unikać perfumowanych wkładek higienicznych, czy podpasek, a także unikać korzystania z toalet publicznych (jeśli to konieczne, należy zachować pełną higienę).

Leczenie zapalenia pęcherza moczowego można zacząć od zastosowania dostępnych w aptece środków. Jeśli jednak problem nie zniknie po kilku dniach, należy zgłosić się do specjalisty. Zwłaszcza, gdy dolegliwościom towarzyszą poważniejsze objawy, jak na przykład nudności i wymioty, bóle na odcinku lędźwiowym, krew w moczu – wizyta u urologa jest konieczna! Lekarz zaleci badanie ogólne moczu oraz posiew i na podstawie wyników określi rodzaj leczenia. Czasem niezbędne może okazać się podanie antybiotyku. Ustaloną przez lekarza formę leczenia należy stosować do momentu, który wskaże lekarz. Nie wolno przerywać kuracji, kiedy tylko ustąpią objawy, ponieważ może to zwiększyć ryzyko wystąpienia zakażenia nerek.

Zapalenie prostaty.

Choroba ta dotyka mężczyzn najczęściej. Przyczyną jej występowania są drobnoustroje, które mogą zaatakować prostatę, powodując zapalenie. Najłatwiej dostać się jest bakteriom podczas kontaktów seksualnych, ale i zbyt rzadkie wydzielanie nasienia może prowadzić do zapalenia prostaty. Chorobę możemy podzielić na kilka rodzajów:

1. Ostra infekcja – mogą towarzyszyć objawy w postaci gorączki, bólów głowy, krocza. Występuje także ciągłe uczucie pełnego pęcherza, ból oraz pieczenie podczas załatwiania potrzeby fizjologicznej. Jeśli zaobserwujemy, że strumień moczu jest przerywany albo w moczu pojawiła się krew, należy niezwłocznie skontaktować się z urologiem, który zdecyduje o sposobie leczenia. Najczęściej leczenie zaczyna się od podania antybiotyku, ponieważ zwykłe medykamenty nie przenikają całkowicie do tkanki prostaty, w związku z czym nie są w pełni skuteczne. Terapia może trwać nawet do kilku tygodni.
2. Przewlekłe zapalenie prostaty – pierwsze objawy przy tej dolegliwości to zazwyczaj bóle podbrzusza, dolnej części pleców, krocza i moszny. Urolog zaleca odpowiednie badania (pobranie wydzieliny z gruczoły prostaty i posiew). W przypadku tej choroby również stosuje się antybiotyki, a taka kuracja trwa do kilku tygodni.
3. Niebakteryjne zapalenie gruczołu krokowego – najczęstsza choroba dotykająca prostatę. Objawami są, podobnie jak w przypadku przewlekłego zapalenia prostaty, ból krocza i moszny, dolnej części pleców, a także podbrzusza. Oddawaniu moczu towarzyszy ból. Przyczynami tej choroby mogą być podrażnienia wywołane chociażby alkoholem, czy też przechłodzeniem okolic intymnych, ale także zbyt duża ilość wydzieliny znajdującej się w gruczole krokowym, w związku z czym nie zaleca się zaprzestania stosunków seksualnych. Leczenie przypadłości, jaką jest niebakteryjne zapalenie prostaty, opiera się głównie na podawaniu leków przeciwzapalnych, a także niwelujących problemy związane z oddawaniem moczu. Dobrym rozwiązaniem jest także zastosowanie fizykoterapii.

Nowotwory układu moczowo-płciowego.

Rak prostaty.

Rak prostaty dotyka niestety coraz większą liczbę mężczyzn. Obok raka płuc, rak gruczołu krokowego jest najczęściej występującym rodzajem nowotworu u mężczyzn. Najbardziej narażeni na wystąpienie tej choroby, są mężczyźni z grupy wiekowej od 55 lat wzwyż. Według badań przeprowadzonych dziesięć lat temu, odnotowano 7 tysięcy przypadków zachorowań na raka prostaty, w tym ponad połowa okazała się śmiertelna. Ryzyko wystąpienia nowotworu zwiększa się z wiekiem, ale także może mieć podłoże dziedziczne. Jeżeli w rodzinie ktoś chorował na raka prostaty, powinno się bacznie zwracać uwagę na swoje zdrowie i wykonywać częste badania.

Jakie są objawy wystąpienia raka prostaty (gruczołu krokowego)?

Niestety objawy w początkowym stadium rozwoju są właściwie nie do wykrycia. Może wystąpić jedynie łagodny rozrost gruczołu krokowego. Guz (o objętości 1 mililitra) może tworzyć się nawet 10 lat, więc mężczyzna dotknięty chorobą w ogóle nie zdaje sobie z niej sprawy. Dlatego jeszcze raz warto podkreślić, jak ważne są badania okresowe. Tylko urolog może stwierdzić rozwój raka, a im wcześniej nowotwór zostanie wykryty, tym większe są szanse nawet na całkowite wyleczenie. Optymalna częstotliwość badań, jakim powinien poddać się każdy mężczyzna, który przekroczył 50 lat życia, to raz do roku. Jednak jeśli wystąpią jakiekolwiek problemy związane z oddawaniem moczu lub też jesteśmy świadomi, że inni mężczyźni w rodzinie chorowali na raka stercza, takie wizyty u urologa powinny odbywać się częściej. Zaawansowane stadium raka prostaty (wraz z przerzutami) może wiązać się z bólami kości, a także z patologicznymi złamaniami. Poniżej przedstawione zostaną objawy, w przypadku wystąpienia których powinniśmy skierować się na badania urologiczne. Nigdy nie wolno ich lekceważyć, ponieważ mogą sugerować rozwój nowotworu złośliwego. Do tych objawów należą:

• słabszy lub też przerywany strumień moczu
• trudności z rozpoczęciem oddania moczu
• nieprzerwane uczucie pełnego pęcherza, a także uczucie niepełnego opróżnienia pęcherza moczowego
• wyciek moczu (krople) po jego oddaniu
• zatrzymanie moczu

Dodatkowe objawy, jakie mogą pojawić się wraz ze wzrostem guza nowotworowego:

• parcia naglące
• ból i pieczenie narządów płciowych podczas oddawania moczu
• trudności z utrzymaniem moczu
• częste budzenie się w nocy, spowodowane pełnym pęcherzem

Co może sprzyjać wystąpieniu raka?

Spore znaczenie na pojawienie się raka prostaty, ma także jakość naszego życia. Najbardziej narażone na zapadnięcie na tę chorobę są mężczyźni cierpiący na chorobliwą otyłość, choroby weneryczne, częste zapalenia dróg moczowych, ale także prowadzący siedzący tryb życia, nieaktywni fizycznie, jak również wstrzymujący się od kontaktów seksualnych. Dieta także ma znaczenie- powinna być bardziej bogata w warzywa i owoce, natomiast większość badanych mężczyzn, u których wykryto raka prostaty, stosowała dietę obfitą w mięsa oraz tłuszcze. Nawet mleko, alkohol, ostre przyprawy spożywane w dużych ilościach, mogą podwyższać ryzyko wystąpienia nowotworu. Warto też ograniczać do minimum sytuacje stresowe i stany napięcia nerwowego.

Jakie badania należy wykonywać?

Przede wszystkim najważniejsze jest badanie prostaty palcem przez odbytnicę. Urolog może sprawdzić w ten sposób wielkość prostaty i wykryć ewentualne zmiany nowotworowe. Należy również pobrać krew, aby dokonać oceny czynności nerek oraz poziomu PSA, czyli antygenu sterczowego (białko wytwarzane przez komórki gruczołu krokowego). Kolejnym krokiem jest badanie za pomocą ultrasonografu, wprowadzanego doodbytniczo, w celu pomiaru gruczołu i jego budowy.

Metody leczenia raka prostaty.

Im wcześniejsze stadium raka zostanie wykryte, tym łatwiej można go wyleczyć. Metodę lekarz dobiera na podstawie wieku pacjenta, stadium rozwoju choroby, a także innych schorzeń towarzyszących rakowi. W przypadku mężczyzn po 70 roku życia, u których wykryto raka, pierwszym krokiem w leczeniu jest po prostu obserwacja. Jako że ten rodzaj raka rozwija się bardzo powoli, pacjenci umierają zazwyczaj z innych przyczyn, niż rak gruczołu krokowego. Dlatego też lekarz opóźnia jakiekolwiek metody leczenia do momentu, aż ich zastosowanie będzie konieczne.

W przypadku mężczyzn młodszych, leczenie polega na zastosowaniu prostatektomii radykalnej. Jest to zabieg wykonywany przez chirurga, polegający na wycięciu gruczołu krokowego wraz ze zmianami rakowymi oraz pęcherzykami nasiennymi. Mogą wystąpić powikłania po takim zabiegu, jak na przykład zaburzenia wzwodu, czy trudności z utrzymaniem moczu. Ewentualnie także zwężenie zespolenia pęcherzowo- cewkowego.

Inną metodą leczenia jest powszechnie znana radioterapia (napromienianie). Skuteczna może okazać się w przypadku nowotworu ograniczonego wyłącznie do gruczołu krokowego lub ewentualnie zaawansowanego miejscowo, jednak bez przerzutów. Radioterapię stosuje się głównie u chorych, u których z różnych względów nie należy wykonywać operacji (lub też jeśli pacjent sam nie wyraża zgody na operację). Możliwe są także powikłania w postaci problemów z układem pokarmowym lub układem moczowym.

Prawie połowa chorych, poddanych radioterapii, uskarża się na boleści podczas oddawania stolca, także luźny stolec oraz bóle krocza. Mogą wystąpić także bóle i pieczenie podczas oddawania moczu, a nawet całkowite zatrzymanie moczu. Rzadziej występuje także impotencja lub zapalenie śluzówki odbytu.

Wśród innych metod stosowanych w walce z rakiem prostaty, można wymienić:

• brachyterapię, inaczej terapię kontaktową. Polega ona na napromieniowaniu, gdzie źródło promieniowania umieszczane jest bezpośrednio w guzie lub jego pobliżu. W okolice guza (lub w samego guza) wprowadza się plastikową rurkę z wprowadzonym do niej źródłem promieniotwórczym.
• hormonoterapię, którą stosuje się w już zaawansowanym stadium nowotworu (z przerzutami). Zastępuje się nią prostatektomię oraz radioterapię, w przypadkach nie wyrażenia zgody pacjenta na wykonanie obu tych zabiegów. Dzięki zastosowaniu hormonoterapii istnieje duża szansa na zmniejszenie rozmiarów nowotworu, a także całkowitego zahamowania jego dalszego rozwoju. Hormonoterapia może przyjąć następujące formy:
  • trójwymiarowa terapia konformalna – polega na wykonaniu tomografii prostaty. Na podstawie analizy takiego trójwymiarowego obrazu prostaty, można naświetlać bardzo małe powierzchnie ciała, dzięki czemu zmniejsza się ryzyko uszkodzenia zdrowych komórek otaczających zmiany chorobowe.
  • analogi LH-RH (kastracja farmakologiczna) – analogi LH-RH są lekami zmniejszającymi poziom androgenów (na przykład testosteronu) we krwi. Dzięki zastosowaniu tej metody, istnieje duże prawdopodobieństwo zmniejszenia rozwoju nowotworu gruczołu krokowego oraz przerzutów. Lek dostarcza się do krwiobiegu pacjenta poprzez wykonywanie zastrzyków (podskórne albo domięśniowe), taki zabieg powtarza się raz na miesiąc lub też raz na kwartał.
  • antyandrogeny – zastosowanie takich leków powoduje znaczne zwolnienie rozwoju raka gruczołu krokowego, a także zmniejsza ryzyko wystąpienia przerzutów. Podczas stosowania leków z grupy antyandrogenów mogą wystąpić powikłania w postaci problemów żołądkowo-jelitowych, czy też pogorszenie funkcji seksualnych. Są jednak leki, które nie wywołują działań niepożądanych.
  • orchidektomia (kastracja chirurgiczna) – operacja, podczas której chirurg usuwa jądra pacjenta (jedno lub dwa). Mogą wystąpić powikłania: krwiaki, zespół nerwu biodrowo-pachwinowego, a nawet bóle fantomowe.
  • maksymalna (całkowita) blokada androgenowa (MAB) – w leczeniu stosuje się równolegle zarówno leki analogowe LH-RH, jak i leki antyandrogenowe. Dzięki takiemu połączeniu zostaje zahamowane uwalnianie testosteronu z jąder, przez co nie działa on na komórki nowotworowe.
  • minimalna (obwodowa) blokada androgenowa – w leczeniu łączy się finasterydy z antyandrogenami. Terapia stosowana na początku leczenia hormonalnego.

Pacjenci, u których hormonoterapia stosowana jest przez okres dłuższy niż dwa lata, występuje w końcu tak zwana hormonoodporność i jedynym rozwiązaniem w dalszym leczeniu jest chemioterapia.

Rak jądra

Choroba ta dotyka najczęściej bardzo młodych mężczyzn, między 20 a 34 rokiem życia, przy czym rak jąder jest najłatwiejszą w leczeniu formą raka. Bardzo wczesne jego wykrycie daje szansę nawet na 100% wyleczenie. Zatem jak widać, nawet tak młodzi mężczyźni nie powinni unikać profilaktycznych wizyt u urologa. Od każdej reguły zdarzają się wyjątki, tak więc na raka jądra mogą zachorować zarówno chłopcy poniżej 20-go roku życia, jak i panowie powyżej 40-go roku życia.

Jakie mogą być przyczyny zachorowań na raka jądra?

Ciężko w 100% określić przyczynę choroby, jednak ryzyko wystąpienia choroby z pewnością może wiązać się z tak zwanym jądrem wędrującym (niezstąpienie jądra do moszny), przewlekłymi infekcjami układu moczowego, zapaleniem jąder (bakteryjnym bądź wirusowym), a nawet przebytą operacją przepukliny. Na wystąpienie raka jądra mają wpływ również inne czynniki, jak na przykład zbyt mała ilość aktywności fizycznej (siedzący tryb życia), zakażenie wirusem HIV.

Jakie są objawy raka jądra?

Objawy towarzyszące chorobie często mogą być lekceważone, ponieważ wyglądają podobnie jak przy znacznie mniej groźnych infekcjach. Do objawów można zaliczyć opuchliznę jądra z ewentualnym zaczerwienieniem moszny. Ponadto chory może odczuwać ciężar w mosznie, czy podbrzuszu. Zaleca się samodzielne badanie jąder, w celu wykrycia niepokojących zmian (najlepiej po rozluźniającej kąpieli). W przypadku zarejestrowania jakichkolwiek zmian w jądrach, należy niezwłocznie udać się do lekarza, który na podstawie badań będzie w stanie określić, czy ma do czynienia z rakiem jądra, czy też inną chorobą jąder. W tym celu wykorzystuje się badanie za pomocą ultrasonografu.

Na czym polega leczenie raka jądra?

Na szczęście dzisiejsza medycyna jest w stanie całkowicie wyleczyć tę formę raka, nawet jeśli jest on już w dość zaawansowanym stadium. Niestety, leczenie polega w głównej mierze na usunięciu zaatakowanego rakiem jądra. Zaawansowane stadium choroby może wymagać zastosowania chemioterapii i naświetlań.

Rak pęcherza moczowego

Choroba ta dotyka w większości mężczyzn z grupy wiekowej 50+. Przyczyną zachorowań na tę formę raka może być palenie papierosów, częsty kontakt z substancjami chemicznymi (barwniki, farby), przewlekłe zapalenie pęcherza moczowego.

Objawy nowotworu pęcherza moczowego:

• ciągłe uczucie pełnego pęcherza
• mocz z krwią
• bolesne oddawanie moczu
• zatrzymanie moczu
• zbyt częste oddawanie moczu
• bóle miednicy, nóg, pachwin, bóle kostne

Jednym z pierwszych objawów jest krwiomocz i o jego wystąpieniu należy niezwłocznie poinformować swojego lekarza. Specjalista zleci stosowne badania, może także zalecić cystoskopię (wziernikowanie pęcherza moczowego), czyli zabieg polegający na oględzinach dróg moczowych i pęcherza.
Cystoskopia wiąże się także z wystąpieniem ewentualnych powikłań. Można do nich zaliczyć bóle przy oddawaniu moczu, bóle brzucha, czy gorączkę, o czym należy poinformować lekarza. Leczenie raka pęcherza moczowego w zaawansowanym stadium, polega na jego całkowitym usunięciu (pęcherz odtwarza się później z odcinka jelita). Mniej radykalne metody przy lżejszej formie raka pęcherza, to stosowanie immunoterapii lub przezcewkowej resekcji guza pęcherza moczowego.

Rak nerki

Rak nerki występuje niezwykle rzadko, częściej u mężczyzn po 45. roku życia, niż u kobiet. Objawy zazwyczaj długo nie są widoczne, przez co chory nie zdaje sobie sprawy z rozwijającego się w nim raka. Okazuje się, że niestety ten rodzaj nowotworu nie jest łatwy w leczeniu, przez co śmiertelność z powodu raka nerki, jest dość wysoka.

Co może przyczynić się do wystąpienia raka nerki?

Narażeni na tę chorobę są palacze tytoniu, osoby mające częsty kontakt z niektórymi substancjami chemicznymi, cierpiące na otyłość i nadciśnienie. Aby zmniejszyć ryzyko wystąpienia raka nerki, należy zadbać także o swoja dietę. Powinno się zadbać, aby w diecie nie było za dużo tłuszczów zwierzęcych. Duże znaczenie ma też kwestia genetyczna. Osoby, które miały w rodzinie chorych na raka nerki, będą bardziej narażone na wystąpienie nowotworu.

Jakie są objawy raka nerki?

Objawem, który z pewnością powinien nas zaniepokoić, jest obecność krwi w moczu. Może wystąpić chroniczne zmęczenie, gorączkowanie, wysokie ciśnienie krwi, spadek wagi. Warto przypomnieć, że w początkowym stadium rozwoju, nowotwór nie powoduje właściwie żadnych objawów, zatem jeśli zauważymy u siebie powyższe symptomy, może to oznaczać, że rak nerki jest już w zaawansowanym stadium i konieczna jest wtedy interwencja lekarza, który zadecyduje o badaniach i leczeniu.

Jak leczyć raka nerki?

Najskuteczniejszy okazuje się tutaj zabieg chirurgiczny, podczas którego lekarz usuwa guz, czasem konieczne może być usunięcie całej nerki, czyli nefrektomia. Coraz częściej stosuje się jednak tak zwany zabieg oszczędzający, pozwalający na usunięciu wyłącznie guza, jednak możliwe jest to w przypadku, kiedy nowotwór nie zdążył jeszcze zająć zbyt dużej powierzchni nerki.

Wobec pacjentów z przerzutami stosuje się leczenie systemowe, podając leki, które ułatwiają choremu funkcjonowanie. Możliwe jest także całkowite usunięcie przerzutów, dzięki czemu istnieje możliwość całkowitego wyleczenia.

Jeszcze inną metodą wykorzystywaną w walce z rakiem nerki, jest radioterapia, jednak jej skuteczność jest znikoma i pomaga raczej w walce z bólem, niż z samymi komórkami rakowymi, które są odporne na radioterapię. Również chemioterapia, stosowana kiedyś, dziś nie jest już tak popularna, ponieważ w zasadzie nie stwierdza się żadnych pozytywnych efektów, a wręcz przeciwnie – chemioterapia ma wyniszczający wpływ na organizm.

Hormonoterapia, całkiem skuteczna w walce na przykład z rakiem prostaty, okazuje się również nieskuteczna w przypadku raka nerki.

Jest natomiast metoda, która okazuje się skuteczna, a do tego mało inwazyjna – immunoterapia. Polega na wprowadzaniu do organizmu chorego szczepionek, które mają za zadanie wzmocnić i pobudzić układ odpornościowy do walki z wrogiem, czyli rakiem. Badania potwierdziły, że u niektórych osób, dotkniętych zaawansowanym stadium raka nerki, choroba stopniowo ustępowała i w końcu została zwalczona przez układ odpornościowy.

Istnieje także tak zwana terapia celowana molekularnie, inaczej spersonalizowana. Jednak aby stwierdzić, czy terapia będzie skuteczna u danego pacjenta, należy przeprowadzić szereg badań molekularnych. Podczas terapii celowanej stosuje się leki działające bezpośrednio na komórki nowotworowe.